29 01 2016
Giorgia Agamben’in, oyuncağın özel karakterini, “artık olmayan bir şimdinin zamansal boyutunda kavranabilecek son derece tekil bir şey”[1] olarak tanımladığını okurken, artık olmayan şimdide oynadığımız oyunları düşünüyordum. Üstelik aklımda Johan Huizanga’nın, insanın aynı zamanda homo ludens, yani oyun oynayan insan ve oyunun da kültürden daha eski olduğu düşüncesi vardı. Huizanga’ya göre oyun herkes tarafından gözlenebilir bir […]